Om effectief te kunnen werken aan de ontwikkeling van Charon, verzinnen we allerlei doelen.
Doelen zijn dingen die ze nog niet kan, maar waarvan we denken dat het handig zou zijn als ze die wel zou kunnen.
In de vergaderingen verzinnen we de doelen en brainstormen hoe we er op allerlei verschillende manieren vorm aan kunnen geven.
Het belangrijkste uitgangspunt is dat we ons bij Charon aansluiten. We kijken waar haar interesses liggen en verzinnen dan allerlei spelletjes en leeropdrachten die met ons doel én met haar interesses te maken hebben. Op deze manier is ze erg gemotiveerd om te leren. We zijn immers bezig met de dingen die ze op dit moment het leukst vindt.

Maar…….. Een doel hoeft niet gehaald te worden, het is aan het kind of het doel gerealiseerd wordt.
We verwachten geen prestaties van Charon, het is helemaal ok als ze het doel niet haalt. We bieden haar alleen de mogelijkheid om ons doel te leren en als ze daar nog niet aan toe is of ze wil het gewoon niet, dan is dat niet een reden om daar verdrietig of teleurgesteld over te zijn.

Dus we verzinnen iets wat we haar willen leren, dat wordt ons DOEL
En we noteren alle dingen wat ze op dit moment heel erg leuk vindt, dat zijn haar MOTIVATIES.
We hutselen het door elkaar, koppelen het samen en verzinnen allerlei spelletjes en leeropdrachten die met het Doel en de Motivaties te maken hebben.

Om duidelijk te maken wat ik bedoel met een doel koppelen aan haar interesse heb ik weer een aantal voorbeelden.

Bijv; we willen haar leren tellen (ons doel).
Haar interesse ligt op dat moment bij ballonnen. Die vindt ze geweldig.
Dan verzinnen we dus allerlei spelletjes, tafelopdrachten etc etc met ballonnen, waarbij ze keer op keer geteld worden.
De mogelijkheden zijn onbegrensd. Haar motivatie om mee te doen is erg groot, want ballonnen zijn altijd leuk. We hoeven dus niet veel moeite te doen om haar bij de les te krijgen.
Dus we maken samen puzzels met ballonnen er op en tellen ze, maken tekeningen van allerlei soorten ballonnen en tellen ze, sorteren verschillende kleuren ballonnen en tellen ze, laten ballonnen door de lucht vliegen en tellen hoe lang ze blijven vliegen. Tekenen grote en kleine ballonnen en tellen ze. Verzin maar wat raak. Lekker creatief zijn.
Charon vindt het heerlijk om van alles met ballonnen te doen, de spelletjes zijn gevarieerd en zonder dat ze het echt in de gaten is leren we haar tellen.

Zwemmen / Charon acht jaar
Charon is een echte waterrat, maar leren zwemmen is zoals dat normaal gaat niet te doen. Taal begrijpt ze niet, imiteren kan ze niet, in een klasje meedoen is onmogelijk. En toch wil ze niks liever dan in water ploeteren. Handig als ze leert zwemmen.
Dus ons doel is Zwemmen leren.
Op dat moment is haar grootste interesse Muziek. Geluidjes maken. Ze zit overal op te tikken om te horen hoe iets klinkt.

Het toeval wil dat er altijd putjes om en nabij een zwembad zijn, dus dat is mooi meegenomen.
We gaan met een tas vol attributen naar het zwembad en springen het water in met een lepel uit de bestek la. We duiken naar de bodem, omdat daar prachtige putjes zitten.

Met de lepel tikken we op de put en wijzen Charon enthousiast aan waar die mooie muziek vandaan komt..
Dát vindt ze interessant. Ze hoort immers het leuke tikken en ziet ook nog eens een put. Genoeg redenen om naar de bodem te willen duiken.

Ze weet alleen niet hoe. We geven haar een setje als ze met uitgestrekte arm onder water naar de put reikt, maar niet naar beneden komt. Dit is genoeg. Ze heeft door dat ze met haar armen moet bewegen om verder te komen.

Dat letterlijke duwtje in de rug had ze echt even nodig om te ervaren hoe je naar de bodem moet, maar dan is het ook helemaal duidelijk.
Ze vindt het tikken zo geweldig dat ze onophoudelijk naar de bodem duikt.

.
Na een paar uur is de uitdaging er af. Ze heeft het onder controle. Dus geven we de volgende motivatie. Een duikbril, dan kun je nog veel beter zien wat er allemaal onder water gebeurd en opnieuw oefent ze volop het onder water zwemmen. De armslag maakt ze uit zichzelf, maar met de benen doet ze niks.

We hebben haar flippers aangedaan. Als ze door moet krijgen dat je met je benen moet spartelen om vooruit te kunnen komen, dan heeft dat met flippers het grootste effect, wordt het het duidelijkst voelbaar.

Terwijl ze voor me in het water staat met flippers aan, geef ik haar opnieuw een duwtje. Haar lichaam duikt voorover en haar benen bungelen achter haar aan. Door de val begint ze automatisch met haar benen te spartelen en ook nu heeft ze meteen in de gaten dat ze vooruit komt.

Ze vindt het geweldig. Jacqueline gaat elke week een paar uur met haar naar het zwembad en al spelend leert ze zwemmen.
Binnen drie maanden kan ze zonder bandjes in het diepe. Ze zwemt op haar eigen manier, niet zoals wij dat doen, maar ze redt zich prima. Ik hoef niet meer op haar te letten als ze het water in duikt.

Je kunt allerlei doelen verzinnen. Het maakt niet uit als ze absoluut onhaalbaar lijken. Je kunt je kind alles toewensen om te leren. Als het een doel is wat op dit moment niet haalbaar is kun je beginnen met het doel in kleine stapjes in te delen. Ga steeds een stapje terug om te kijken waar je kunt beginnen om ooit je uiteindelijke doel te halen.
Maar vergeet nooit dat het niet om de prestatie zelf gaat. Je kind bepaald of het doel gehaald wordt. Als het niet lukt, dan is dat niet erg, geen verspilde moeite. Je hebt samengewerkt, je hebt lol gehad, je hebt quality-time gehad samen met je kind, dat is de reden waarom je gelukkig kunt zijn.

Een voorbeeld van stapjes terug gaan.
Charon is nu dertien en ik bedacht onlangs dat het wel handig zou zijn als ze kan telefoneren.
Idioot idee, want ze praat nog niet voldoende om een heel gesprek aan de telefoon te houden. Maar toch leek het me wel wat, al zou ze de telefoon alleen maar brengen als hij over gaat. Nu negeert ze hem nog volledig. Ze pakt hem vast niet op en ze brengt hem ook niet naar me toe als ik hem niet hoor en zij wel.
Dus voordat ze een telefoongesprek kan beginnen, moet ze eerst begrijpen dat als hij overgaat, je hem op moet pakken en een knop in moet drukken. Nog een stap verder terug is dat ze eerst leert dat ze hem bij mij brengt als hij overgaat, dan hebben we al een begin van ons doel. Maar om hem bij mij te kunnen brengen, moet ze hem eerst oppakken en durven vasthouden. En als we ons doel onder de loep nemen, blijkt al snel dat hier een grote angst ligt.
Ze durft de telefoon niet vast te houden. Waarom ze niet durft kun je haar niet vragen, maar ik kan me er van alles bij voorstellen. (straks gaat hij over, wat moet ik dan zeggen, ik kan niks zeggen, zal het zeer doen als hij lawaai maakt en trilt….etc etc )
Dus de eerste stap die we moeten maken is haar over de angst heen helpen om een telefoon vast te houden.

Ons doel was “telefoneren”.
De eerste fase wordt “telefoon vasthouden”.
Haar interesses zijn op dit moment met poppen en met lego spelen en tekenen.

We leggen een paar mobieltjes en een ouderwetse telefoon in de speelkamer en laten alle poppen zogenaamd bellen met elkaar. Vragen ondertussen of Charon hem ook even vast wil houden etc. Dat wil ze niet direct, maar dat is prima. Het weerhoudt ons er niet van om het iedere keer weer te vragen en uiteindelijk houdt ze de telefoon even vast als een pop nodig moet plassen.
We geven haar enorme complimenten dat ze de telefoon vast houdt en zo spelenderwijs komt ze over de eerste angst heen. We praten over telefoons, we tekenen telefoons etc. Na enkele dagen is de ergste angst om een telefoon aan te raken verdwenen.
We hebben thuis een dubbele set telefoons en met de interne lijn laat ik de andere telefoon overgaan.
We praten met elkaar waar Charon bij zit en vragen of zij ook wil bellen met mij.
Ook nu weer angst, maar als we het een paar keer voor doen wil ze ook wel een keer. Yes, weer een stapje dichter bij ons doel.
Dan komt ze op een gegeven moment wel tien keer per dag vragen of we naar Janet gaan.

Dus zeg ik dat ze Janet eerst moet bellen of ze wel thuis is. Dat was een goed idee!
Ze wil zo graag naar Janet, dat ze bereid is om over alle angsten die er nog zitten heen te stappen.
Ik tik het nummer in en geef hem aan Charon. Ze drukt de telefoon tegen haar oor en zegt meteen haar naam.

Ik maak duidelijk dat ze eerst tuuut, tuuut hoort en als ze Janet hoort mag ze haar naam zeggen.
Ook dit moet letterlijk uitgelegd worden.
Charon valt met de deur in huis. "mag ik vragen koffie" zegt ze en Janet begrijpt meteen dat ze wil komen koffie drinken. Tuurlijk mag dat. We zeggen “doei- tot zo” en Charon geeft de telefoon aan mij. Stralend! Zo ontzettend trots op haar zelf! Ik heb haar echt de hemel in geprezen. Ze huppelde door de kamer en we vlogen naar Janet waar ze natuurlijk ook nog eens bedankt werd voor het geweldige telefoongesprek.
Als we weer naar huis gaan spreken we af dat Charon Janet straks nog een keer belt om te zeggen dat we weer thuis zijn. Charon twijfelt geen moment, als ik haar eenmaal thuis de telefoon geef.

Opa en oma zitten ook in het complot. Als ze op de koffie komen met toevallig een mobieltje op zak, verzinnen we ook hier snel een plannetje. Charon wil heel graag met ze mee, maar ja, dan moet je dat eerst vragen.

Toevallig ligt onze telefoon op tafel. Opa belt ons op met zijn mobiel en terwijl ze tegen over elkaar zitten, weet hij Charon te overtuigen dat hij háár belt omdat ze opa iets wil vragen.

Hij overtuigd haar dat ze de telefoon op moet nemen en uiteindelijk pakt ze hem toch voorzichtig op. Dit is natuurlijk veel enger, een telefoon die rinkelt en trilt!

Túúrlijk mag dat. Ze wordt er helemaal blij van en wij steken het niet onder stoelen of banken dat ze alweer zo goed haar best heeft gedaan aan de telefoon.

Alweer gelukt, motivatie en doel aan elkaar gekoppeld. En terwijl twee weken geleden dit nog een onhaalbaar doel leek, is het eerste telefoongesprek een feit!

Zo verzinnen we bij alles wat we doen met Charon doelen.
Niet omdat we vinden dat ze prestaties moet leveren, maar omdat het ons een handje helpt om gericht bezig te zijn.